Annulering

Voor wie gisteren heeft opgelet bij het journaal van 18.00 uur op Nederland 1: ik woon dus in dat heel kleine stukje in het westen van het land waar 0 cm sneeuw lag. Een flinke sneeuwbui heeft daarin vanmiddag verandering gebracht. Sindsdien heb ik tenminste negen keer een ambulance met loeiende sirenes voorbij zien scheuren komen. Dat betekent niet alleen dat ik in de buurt woon van twee ziekenhuizen. Maar ook dat het erg glad is geworden met kennelijk nogal wat ongelukken als gevolg. Dus in dat opzicht ben ik blij dat ik de afspraak met de Bowenmevrouw al had afgezegd: ik zou niet graag in het donker langs het kanaal naar haar praktijk rijden. Nee. Het afzeggen van de afspraak heeft niets met winterse buien te maken. Het is ook niet zo dat mijn benen tegenwoordig en altijd 's nachts keurig netjes stil liggen. Of dat tante Migraine ergens in een warm zonnig land aan het overwinteren is in plaats van mij lastig te vallen. De reden is dat ik gewoon niet weet how to handle it – de combinatie Rockchick, Bowenmevrouw en coach. 't Is teveel. De coach eruit is geen optie. De Rockchick eruit is wat mij betreft totaal onbespreekbaar. Zelden heb ik meegemaakt dat iemand zo goed en zo snel precies de vinger op de zere plekken weet te leggen. En dat ik níet wil vluchten. Tja. Toen bleef de Bowenmevrouw over. Ik wilde haar niet kwijt. Het kon alleen niet anders. Of wel soms?