Wonder

De Bowenbehandeling heeft een verrassend bijeffect. Zeker, de rusteloze benen hebben er baat bij - pas 's ochtends, tegen de tijd dat ik toch al wil opstaan beginnen ze zich te roeren. Hoofdpijn heb ik wel gehad, maar het was nauwelijks een factor van betekenis. Maar dat ik mezelf bovendien ontspannen zittend op de bank zou aantreffen: daarmee had ik geen moment rekening gehouden. Eerlijk gezegd was ik ervan overtuigd geraakt dat ik het niet eens kon, om alleen maar te zijn zonder iets te willen of te hoeven. Ik heb helemaal geen zin om mijn notebook open te klappen om mail te checken of in het wilde weg wat op internet rond te struinen. De krant laat ik links liggen. Mijn boek schuif ik opzij. Televisie? Neuh, lâ-maar. Nee, ik had niet gedacht dat ik ooit nog zou meemaken dat ik maar één ding wilde, en dat is lekker onderuitgezakt op de bank hangen. Zonder ook maar de geringste neiging om onmiddellijk weer op te springen. En, mark my words, dit allemaal terwijl ik me niet eens depressief of anderszins ellendig voel. Het is genoeg om zo te zitten, wat naar buiten te kijken en nergens aan te denken. En dat allemaal door de subtiele Bowenmethode en de terloopse zorgzaamheid van de Bowenmevrouw.
Het lijkt wel een wonder.