Engeltje

Detail van De Sixtijnse Madonna (1513-1514) van Rafaël Santi

Doorgaans houdt ze zich heel stil en merk ik niets van haar. Ze weet namelijk maar al te goed dat ik graag mijn eigen boontjes dop en dat ze zich daarmee niet zomaar moet bemoeien. Maar dát er een engeltje op mijn schouder zit, dat is onmiskenbaar en als het echt moet grijpt ze resoluut in. Zoals vanochtend. Omdat het nog zo donker is, omdat het maandagochtend vroeg is en omdat ik een lekker liedje op mijn iPod hoor, peddel ik zonder haast te maken richting werk. Ik zit wat voor me uit te mijmeren als er ineens een taxi met een vreemde manoeuvre op me afscheurt. Het lijkt alsof hij uit de bocht vliegt. Ik zie hoe de chauffeur verwoed aan zijn stuur trekt en tegelijkertijd maak ik een inschatting van mijn uitwijkmogelijkheden. Het enige dat ik kan doen is de stoep opschieten, met het risico dat ik door het ongelukkig raken van de stoeprand de controle over mijn fiets kwijtraak. Hartgrondig vloekend besluit ik dat dit toch echt de enige optie is. Ik bereid mezelf mentaal voor op de klap en op de pijn van de val die ik ongetwijfeld ga maken – maar alles beter dan een lancering via de motorkap van de taxi. Tot mijn eigen grote verrassing blijf ik met beide wielen op de grond en fiets ik een seconde later door alsof er niets gebeurd is. De taxi komt naast me rijden, de chauffeur laat het raam zakken. Hij murmelt iets over geen licht. “Geen LICHT godverdomme, ik HEB licht man, dat ZIE je toch”, snauw ik. “Nee nee, mevrouw, ik bedoel niet u, maar die jongelui dáár, ik moest uitwijken”, stottert de man. Nou, vooruit dan maar. Ik geef mijn engeltje een kusje. Een uur en twee kopjes koffie later ben ik uitgebibberd.