Lui

Nou zeg, het moet niet gekker worden. Nog even en ik ga denken dat het zowaar een beetje goed met me gaat. En, geloof het of niet, en hoe belachelijk het ook klinkt, dat is veel ingewikkelder om goed mee om te gaan. Vind ik. Wegens gebrek aan ervaring. Maar dit bedacht ik allemaal niet toen ik vanochtend wakker werd en helemaal geen zin had om mijn bed uit te komen. Welnee, ik lag veel te lekker en ik ben vandaag vrij en wat heb ik dan buiten mijn bed te zoeken als het nog donker is en koud bovendien? Ja, mijn benen lagen inderdaad wat te rotzooien, en normaal is dat de reden om zo gauw mogelijk mijn bed te verlaten. Maar niet vandaag. Het is ook niet het bewegen dat me opjaagt. Het is het bijbehorende gevoel in mijn benen. Een bijzonder irritant, dreinerig gevoel. Alsof het pijn doet dat het bloed door mijn aderen stroomt. En of ik wel of niet in bed lig maakt daarbij niets uit. Dus dan maar lekker diep wegduiken onder mijn dekbed. "Je bent veel helderder en je komt fitter over", zei K. gisteren toen we het over het Einde Der Bètablokkers hadden. "Je praat ook anders. Levendiger." Het zal toch niet waar zijn dat de afgelopen maanden zwaar als lood voelden door die shitpillen - een mogelijkheid waar ik liever niet lang bij stil sta. Slaap heb ik niet meer: sinds de Bowenbehandeling van afgelopen donderdag slaap ik 's nachts vrijwel aan één stuk door en reken maar dat je daar snel van opknapt. Terwijl ik Hond beneden hoor rondscharrelen en buiten steeds meer geluiden klinken die horen bij een wereld die wakker is, lees ik een paar hoofdstukken in mijn boek. Eigenlijk, dat wil zeggen vóór donderdag, had ik het plan om vandaag thuis te werken. Nu komt me dit voor als een absurde gedachte. Gisteren heb ik al hard gewerkt en er volgen deze week nog drie lange opleidingsdagen - me dunkt, een beetje rust mag er wel zijn. Dat deze gedachte nog eens ooit spontaan in mijn hoofd zou opwellen - ik giechel en draai me nog maar eens een keertje om.