Spinnen

Tot mijn schrik staat sporten op het programma van de laatste module van mijn opleiding. Van het thema van de module word ik al niet zo blij: financiën en de planning & controlcyclus. Dingen met getallen. Ik heb er niets mee. Doe mij maar lettertjes. Als luchtige noot, zo begreep ik dat vandaag althans, is het sporten toegevoegd. Twintig minuten BodyPump. Twintig minuten spinnen. En twintig minuten BodyBalance. Nu heb ik sinds het afscheid van de bètablokkers een gewoon functionerend lichaam, en word ik op de fiets niet meer door Jan en alleman, inclusief hoogbejaarden, ingehaald. Maar mijn eigen hometrainer heb ik nog niet durven aanraken. Dus dan een beetje gaan rondhupsen in de sportschool? Ik dacht het niet. Als mijn medestudenten in de pauzes het sporten bespreken en vragen of ik ook mee doe, ben ik dapper genoeg om te zeggen dat ik niet mee ga. Om er vervolgens heel snel overheen te praten om vooral maar geen tekst en uitleg te hoeven geven. Ik heb er zo'n hekel aan om te moeten afhaken voor iets van mijn werk. Dat doe ik maar liever heel stiekem en onopvallend. Niet omdat ik zo nodig de beste of de braafste van de klas wil zijn. Nee. 't Is allemaal angst. Dat ze me stom zullen vinden. Dat ze vinden dat ik nooit eens aan iets leuks mee doe. Ik weet nu al dat ik me morgen de hele dag schuldig zal voelen en dat ik het gevoel zal hebben dat ik spijbel. Allemaal hersenspinsels natuurlijk – doe ik toch nog een beetje aan spinnen.