Muziek

Het bos is zo vertrouwd en toch onherkenbaar veranderd. Ik zou niet durven zeggen wanneer ik er voor het laatst was. In een vorig seizoen, kennelijk, want het valt me op dat alles bedekt is onder een dikke laag gele, oranje en bruine herfstbladeren. Op de meer open stukken is het pad goed te zien omdat de bladeren platgeslagen zijn door de regen. Op andere stukken moet ik even twee keer kijken hoe het ook al weer was. De afvalzak met luiers die het hele voorjaar tussen twee stronken van de Jan Wolkers-boom gepropt zat, is weg. De halsbandparkieten zitten nog in hun vaste hoek. De drie honden en hun baasjes die ik tegenkom, komen me niet bekend voor. Ik kwam trouwens niet vaak andere hondenbezitters tegen. Zelfs de man die in het bos woont zag ik slechts sporadisch. Het bos was vooral populair bij oudere dames met lange, groene, wollen jassen op stevige wandelstappers. Ook Hond moet het terrein opnieuw verkennen en eigen maken. Er is veel te veel om aan te snuffelen en om de vijf meter vindt ze het noodzakelijk om een plasje achter te laten. Op de terugweg naar huis constateer ik dat meneer S. nog op zijn vaste post zit: in de grote fauteuil voor het raam. Hij ziet me niet. Hij rekende er al niet meer op dat ik ooit nog zou langslopen en dat we naar elkaar zouden zwaaien. Nu pas besef ik hoe zeer de bètablokkers me in mijn bewegingsvrijheid beperkten. Hoe klein mijn wereld er door werd. Hoe onzeker ik me voelde als ik alleen de straat op ging. Bang om meer te vergen van mijn zo traag kloppende hart dan het aankon en dat ik daardoor gevloerd zou worden. Ik dacht zelfs dat ik één of andere rare angst had opgelopen, for crying out loud. Hernieuwd vertrouwen in mijn fysieke kunnen is in nog geen velden of wegen te bekennen - ik zit nog van top tot teen in het stadium waarin ik me verbaas dat ik überhaupt in staat ben me te bewegen zonder narigheid. Zo veel ongemak uit zo'n klein, onschuldig ogend pilletje. Sinds deze week voel ik mijn eigen hart weer kloppen. Het klinkt me als muziek in de oren.