Jan

Op verjaardagsfeestjes zul je me zelden zien, of bij andere sociale gelegenheden met veel mensen - dat wil zeggen, meer dan een persoon of zes. Zeker als het 's avonds is. Het is eigenlijk een wonder dat ik er nog voor word uitgenodigd. Bestond er een verkiezing Einzelgänger Van Het Jaar, dan won ik zeker. Anderen schijnen een hoop energie te krijgen van het samenzijn met mensen, maar bij mij werkt dat eerder averechts. En dus ben ik ook Kampioen Uitnodigingen Afslaan. Voor een bezoek aan een goed museum of een expositie ben ik altijd wèl te porren. Vandaag ging ik langs bij Jan Wolkers in de Leidse Lakenhal. Vrijwel dagelijks wandelend in het bos waar Wolkers zijn eerste natuurtekeningen maakte voor zijn Leidse tekencursus, kan ik de tentoonstelling aan hem gewijd moeilijk links laten liggen. Meteen valt het grote aantal vrouwelijke bezoekers in de leeftijdscategorie 55-60 jaar op. Vrijwel allemaal voorzien van hippe bril en dito kleding. Gold Jan Wolkers voor hen misschien als een heel erg lekker ding? In kleine groepjes struinen de dames door de zalen, worstelend met de onduidelijke plattegrond. Leuk is het om door de ogen van Jan naar de schilderijen van de oude meesters te kijken. Je voor te stellen hoe hij in de oorlogsjaren rondhing in het museum, druk met schetsboek en houtskool. Zijn model probeerde over te halen om naakt te poseren door haar "Het Laatste Oordeel" van Lucas van Leyden te tonen. En nu hangt daar tussen in Wolkers' eigen kunst, zijn er fragmenten uit zijn boeken en zijn prachtige gedichten op de muren geschilderd. "Het voelt bijna magisch hè?" hoor ik één van de dames fluisteren tegen haar vriendin. Het zou mijn woordkeus niet zijn. Toch ervaart ze vast hetzelfde als ik: ik voel me wakker gekust en energiek. Dat is geen magie. Dat is kunst.