Vaak vragen voorbijgangers mij de weg. Zo gaat dat kennelijk als je elke dag met je hond en ook weleens met je ziel onder je arm buiten ronddwaalt. Een man op badslippers wil weten waar de dichtst bijzijnde bushalte is. Hij komt er net vandaan gelopen. Mijn antwoord interesseert hem niet. Een heel eind loopt hij met me mee. Steeds vraagt hij weer naar de bushalte, en ook naar de kortste route naar het station. Uiteindelijk concludeert hij: "Hond is niet mijn vriend." En vervolgens klampt hij een andere passant aan. Twee vrouwen in een auto vragen naar een tennisclub. Hun navigatiesysteem stuurde ze letterlijk het bos in. Ik leg uit hoe ze wel moeten rijden. Thuis check ik of ik het goed heb gedaan - zo ben ik dan ook wel weer. En nee. Waarschijnlijk dolen ze nog rond. Een fietsende, grijze dame zoekt ook de weg. De straat waar ze naar vraagt ken ik wel en ook weet ik dat die straat vlakbij is. Maar waar? Dus ik zeg maar wat en ik zeg het fout. Ontdek ik als ik doorloop en de eerste straat die ik in ga, de straat is die de dame zocht. Mijn kapper is aan de andere kant van het dorp. Nog geen 1,5 km. Ik weet hoe ik er moet komen. En toch speel ik het voor elkaar om een enorme omweg te maken. Tja. In wel meer opzichten ben ik regelmatig de weg kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten