Kastanjes

Door de mist baan ik me een weg naar werk. Het doet me denken aan een kinderboek. Na De Barmhartige Samaritaan, een deeltje van de Geïllustreerde Kinderbijbel, was het mijn favoriete boek toen ik net kon lezen. Een jongen en een meisje, broer en zus, ongetwijfeld Jane en Bobby geheten, want Engels, lopen samen naar school. Maar het is zo mistig dat ze verdwalen. Geen moment echter raken ze in paniek, er valt geen onvertogen woord tussen de twee. Ze maken zich geen zorgen over te laat komen op school, of dat de juf misschien kwaad zal zijn, of dat ze nooit meer de goede weg kunnen vinden. Helden, dat waren deze Jane en Bobby in mijn ogen. De gedroomde broer en zus. Ademloos las ik dit verhaal, keer op keer, steeds weer opnieuw. Natuurlijk komt het allemaal goed. Meer dan dat zelfs. Op onnavolgbare wijze weet het stel toch op hun schooltje aan te komen. De juf wacht ze op, al uren keek ze naar de kinderen uit, bezorgd en niet boos, vol begrip. Al die tijd heeft ze het vuur in de open haard in de klas lekker hoog gehouden - bij dit gedeelte ging ik meestal bijna huilen, zo mooi vond ik het. Als Jane en Bobby eenmaal binnen zijn, blij en met frisse rode wangetjes, poft de juf in de open haard wat kastanjes voor ze. Dat hebben ze wel verdiend na zo'n barre tocht. Wat een warmte. Wat een liefde. Van dat alles ontvang ik niets als ik op mijn werk kom. Mijn kamer is nog donker en koud. Mijn zo zorgvuldig gemodelleerde kapsel plakt nat op mijn hoofd. En de mascara is in zwarte strepen over mijn gezicht uitgelopen. Alleen de Dominicaanse schoonmaakster wenst me goedemorgen - ten minste, dat denk ik. Want haar Spaans-Nederlandse brabbeltaaltje is voor mij net zo mistig als het weer.