Natuurlijk, ik had het nog een hele tijd kunnen ontkennen. Tegen mezelf vooral, hoor. En me maar afvragen hoe het toch komt dat ik vaak zo sikkeneurig word als ik een dag alleen thuis ben. En me maar ergeren aan mezelf met al mijn chagrijn. Wat is het geval - in m'n eentje de deur uitgaan lukt me niet. Ik weet niet of ik het niet durf, of dat ik het niet kan - "heb je misschien gewoon geen zin om iets alleen te doen?" vraagt K. Maar nee, dat is het niet. Altijd verschuil ik me achter Hond: ik vind het zielig om haar alleen thuis te laten. Iets waarvan ik geen enkele last heb als ik in mijn rol als carrièrevrouwtje naar mijn werk fiets. In die rol kan ik alles - nouja, in elk geval heel veel. Om te beginnen dus naar mijn werk gaan, dat kan ik dan. Exact dezelfde route afleggen om op mijn vrije dag en in mijn uppie wat winkeltjes af te struinen: dat lukt me niet. Naar het winkelcentrum hier in het dorp, 500 meter verderop: het gaat niet. Naar de plaatselijke winkelstraat, 1 kilometer vanaf huis: geen optie. Ik doe het wel, soms. Maar het is als autorijden zonder je gordel om. Het kán wel, maar het voelt niet goed. Ik wou dat ik wist wat me tegenhoudt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten