Bloembollen

Geen dag gaat voorbij zonder dat ik me afvraag of het middel niet erger is dan de kwaal. Natúúrlijk heb ik het weer over die verrekte bètablokkers. Gek word ik ervan. Ooit was migraine een dagelijkse zorg, alles deed ik om hoofdpijn te voorkomen. Maar toen ik eenmaal een afdoende middel ertegen had, viel er goed mee te leven. Zeg ik nu ik merk dat er met bètablokkers niet valt te leven. Niet door mij, in elk geval. Ik weet zeker dat K. dacht dat ik de bloembolletjes die ik laatst in huis had gehaald, nooit zou planten. Zo ben ik; ik koop iets om te planten, om op te hangen, om in elkaar te zetten en het slingert maanden rond totdat het in de kliko terecht komt of op zolder verdwijnt. En had ik inderdaad de schop en de hark en de bezem maar niet ter hand genomen. Jawel: de bollen zitten in de grond. En ik zit áán de grond met een hart dat uit mijn borstkas lijkt te knallen, al is mijn hartslag nauwelijks hoger dan 65 slagen per minuut. Toen ik nog hardliep had ik een heerlijk relaxed loopje als ik op een hartslag van 130 zat. Dan kon ik lekker kletsen met mijn loopmaatjes, zonder moeite rende ik bruggen of duinen op en hijgen kwam niet in mijn woordenboek voor. Zo wikkelde ik mijn duurtrainingen van 15 of 20 kilometer af. Nu heb ik drie zakjes bollen gepland, wat me misschien 15 of 20 minuten kostte, en lijkt dat hart dus als een razende tekeer te gaan, zweet ik alsof ik in de sauna zit en hijg ik als een oud karrenpaard. Ik voel me een oud, gebrekkig mens in plaats van een 41-jarige. Hier word ik dus knettergedeprimeerd en zó boos van. Die migraine op z'n tijd - ik sta op het punt om te zeggen dat die lang zo erg nog niet was.