Koe

Vandaag kijk ik met één oog naar de wereld. Mijn rechteroog houd ik liever dicht. Want daarachter heeft bitchy tante Migraine zich genesteld. En dat is niet voor het eerst deze week. De voorraad pijnstillers is er doorheen geschoten alsof het een zak onweerstaanbaar snoep was. Er zijn van die momenten dat ik de bètablokkers een heel klein beetje mis. Ik heb geleerd dat tante Migraine kennelijk niet van werk houdt. Iedere keer dat ze de afgelopen dagen in de gaten kreeg dat ik op kantoor achter mijn bureau had plaatsgenomen, ging ze er ijlings vandoor. En juist op mijn vrije dag heeft ze besloten dat ze bij me blijft. Gezellig, denkt ze. Kutwijf, denk ik. Ik had net gisteravond besloten om tóch vanmiddag naar de kerstborrel van mijn werk te gaan. Terwijl ik dergelijke situaties liever ontloop. Zoveel mensen bij elkaar kan ik moeilijk behappen. Al die ogen die naar me kijken zonder me te zien omdat ik eigenlijk gewoon maar een stomme koe ben. Maar als ik wegblijf bevestig ik dat idee ook nog eens. "Tante Migraine is de enige echte stomme koe!" roep ik hard, maar zonder overtuigingskracht. Hond kijkt er niet eens van op. Weet je wat? Ik zal die rottante eens een lesje leren. En mezelf ook. Ik neem d'r gewoon mee naar de borrel. Je zal zien hoe snel ze zich dan uit de voeten maakt.