Stand

"Oké Hond, dus ik ga naar de kerstborrel", zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen Hond. Als je het hardop uitspreekt kan je niet meer terug. En ik heb niet voor niets een halve dag aan de voorbereiding van de toespraak van de directeur besteed. Mijn nieuwsgierigheid naar het effect ervan wint het van de storende aanwezigheid van tante Migraine, die op hoge poten eist dat alle aandacht exclusief naar haar uitgaat. "Bekijk het maar", vertel ik haar en ik trek een kerstborrel-proof outfit aan. Vanuit een donker hoekje naast de bar hou ik de reacties op de speech in de gaten. Absolute stilte als er inderdaad een stilte moet vallen. Gelach op de daarvoor ingecalculeerde momenten. En iedereen staat op zijn tenen om een eerste glimp op te vangen van een nieuwe afdelingsmanager en een nieuw gebouw. Mijn idee om met foto's op een groot scherm het verhaal van de directeur te ondersteunen slaat goed aan en opgelucht haal ik adem. Mijn verlegenheid-in-mensenmassa's vergetend dring ik me naar voren en daar wil iedereen me spreken en met me dansen en me van drankjes voorzien. Als ik uren later naar huis fiets raak ik in al mijn opgetogenheid en midden op een kruispunt in gesprek met een verstandelijk gehandicapte man op een driewieler. Terwijl de voet waarop ik steun aan het wegdek dreigt vast te vriezen vertelt hij een onsamenhangend verhaal over laptops en fraude. Steeds opnieuw begint hij van voren af aan en van enthousiasme druipt het speeksel in allengs dikkere slierten langs zijn kin. Djiezus, dat heb ik weer, denk ik bij mezelf. Zó zit ik volop in de onderduikmodus - geef me wat schouderklopjes en ik schiet in de MarsMania-rules-the-world-stand. Best vermoeiend. Maar vooruit. Deze keer kan ik er om lachen.