Bokje

"Er zit een hele rare vogel in de tuin!" Het is 6.43 uur en nadat ik uit bed ben gegaan om te plassen heb ik een poosje uit het raam staan kijken.
"Ben je niet aan het slaapwandelen?" vraagt K.
"Nee! Ja! Nee, echt, ik ben wakker!" Eigenlijk wil ik terug mijn warme bed in, maar nieuwsgierigheid naar het beest drijft me weer naar beneden. Het is nog lang niet licht en er ligt een flink pak sneeuw. Juist daardoor valt de donkere vlek op de grond op. Het zou een egel kunnen zijn als het niet duidelijk een ronde vogelkop had. Het zou een duif of een merel kunnen zijn als er een staart aan had gezeten. Dan was het wel een merel of een duif met een mooi, recht takje in zijn snavel. Want dat is wat vooral opvalt: een lang uitsteeksel dat meedraait als het dier zijn kop draait.
"Wat voor vogel is het dan?" roept K. onder haar dekbed vandaan. Dat zou ik ook wel willen weten. Irritant is het dat ik het niet goed kan zien. Het raam zit in de weg en de duisternis zit in de weg.
"MarsMania!", hoor ik K. nog een keer roepen. "Wat voor vogel is het dan?"
"Kom zelf maar kijken", antwoord ik. En zoals dat dan natuurlijk gaat, vliegt het beest op zodra K. haar neus naast die van mij tegen het raam drukt. Recht omhoog gaat 'ie, rommelig fladderend. "Weet je echt zeker dat je wakker bent?" vraagt K. plagerig. Met mijn vogelgids spring ik mijn bed weer in. Een donkere egelachtige vorm met een lange steel, vermoedelijk de snavel, die onhandig opvliegt: zoek dat maar eens op. Een bokje, zegt het boek. Jaja. Maar ja, uitsluiten kan je niets als er, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, vorst en sneeuw trotserend, tropische halsbandparkieten in de sierappelboom neerstrijken.
En om 6.43 uur op zondagochtend.