Winter

Toch had het ook wel wat. Oké, drie kwartier door de sneeuw ploeteren met de fiets aan de hand is niet direct mijn hobby. Maar dat gevoel van saamhorigheid, dat spontaan ontstond, was mooi. Fietsers die nog durfden te fietsen die elkaar bemoedigend toeknikten. In plaats van luid bellend elkaar links en rechts in te halen om in godsnaam maar de trein te halen. Treinen? In de verte hoorde ik er twee naar elkaar toeteren en toen ik onder het spoor door liep, denderde er één boven mijn hoofd voorbij. Voor de rest bij het station: stilte. Niet de gehaaste voetstappen van honderden reizigers, niet het geratel van rolkoffertjes op weg naar Schiphol, geen gerinkel van vele telefoons, geen geroezemoes van stemmen. Geen snerpende fluitjes van conducteurs. Niet de geur van koffie. Ik hoefde niet op bussen te letten: reden niet. Ik hoefde niet op taxi’s te letten: reden niet. De stad was het domein geworden van fietsers en voetgangers. Er was maar één mevrouw die me lelijk aankeek toen ze me passeerde, terwijl ik stilstond op de stoep om een telefoontje te beantwoorden. Tut tut, hoho, jij fietst op de stoep, seinde ik met gefronste wenkbrauwen naar haar terug.
En terwijl pas vandaag de winter op de astronomische kalender officieel begint, kan ik me bij de personeelsvereniging al aanmelden voor een workshop Paaschocolade maken.