Straattaal

"Ik wil graag weten of u korting geeft", zei de man. "Want wij willen graag 2 plaatsen reserveren."
De ober trok een bedenkelijk gezicht.
"Voordat ik er iets over kan zeggen, moet ik meer informatie hebben voor het management, meneer", zei hij. "Want het management neemt de beslissingen. En zij zouden graag inlichtingen willen, over het tarief."
"Over het tarief?" vroeg de man. "Welk tarief?"
"Het tarief van de korting natuurlijk", sprak de ober en hij probeerde geduldig te blijven klinken. Deze gesprekken had hij al zo vaak moeten voeren met zo veel mensen, het hing hem de keel uit. "Het tarief van de korting hangt van allerlei factoren af. Zoals bijvoorbeeld: waar zul je verblijven? En hoeveel kosten de plaatsen die je wil?"
"Jezus man, doe niet zo moeilijk", schoot de man uit zijn slof. "Wat is dit voor een tent. Ik sterf van de honger, ik wil gewoon een tafel voor twee, schiet toch op."
De ober zuchtte diep. Zie je wel, zo gaat het nou altijd. Misschien is het toch tijd om naar een andere baan te gaan zoeken. Maarja, de economie, zijn leeftijd, het bibberen van zijn handen dat hij niet meer kan verbergen, en zijn vrouw, ach, zijn vrouw. Je zou zijn vrouw eens moeten horen als hij thuiskwam met het verhaal dat hij een andere baan gaat zoeken. "Maar je weet toch dat dit een toprestaurant is! Zo'n baan vind je nooit weer! En die kalkoen die we altijd voor de kerst krijgen! Dat ga je toch allemaal niet op het spel zetten!"
Dan realiseert de ober zich dat de man verwachtingsvol naar hem staat te staren. Shit, heeft hij iets gezegd dat hij niet heeft gehoord? "Pardon, u zei…?"
"Het caramelpuddinkje", schreeuwde de man. "En de pannenkoek! Dáár zit toch korting op? Man, je bederft de eetlust!" Stampvoetend en hard met de deuren slaand verliet hij uit het restaurant.
Zuchtend liet de ober zich op een stoel zakken. "Houdt er dan niemand rekening met mij?"