Reactie

Na bijna twee dagen stoeien en tobben met woorden en emoties, had ik het op een rijtje: wat ik vind van de analyse van de Filosoof (inderdaad, dezelfde als de Socratisch Persoon). Na het gesprek met haar wist ik het niet. Alles leek uit mijn handen te zijn gevallen. Niets was nog heel. Weg was alle houvast die ik nog had. Ongeduldig keek ik uit naar het verslag, en tegelijkertijd wilde ik helemaal niet weten wat de Filosoof te zeggen had. Ik wilde maar één ding en dat was met een zeem en een wisser door mijn hoofd gaan en alle ingewikkelde zooi wegpoetsen. Net zo lang wilde ik boenen tot ik weer een helder beeld zou hebben. En dan, frisgewassen en zonder ballast, gewoon verder gaan. Tja, zo werkt het dus niet. Stom.
En ineens was de analyse er. Ik wist dat ik die ieder moment kon verwachten en toch schrok ik toen donderdagmiddag het mailtje in mijn inbox opdook. K. moest er aan te pas komen om me ervan te overtuigen dat de Filosoof de spijker op de kop had geslagen. Gistermiddag was ik er eindelijk uit wat mijn eigen reactie was. En was ik zo uitgeput dat ik nog voor 21.30 uur in bed lag en sliep.