Klimgeit

Als een gesprek wel weer lang genoeg heeft geduurd, zegt iemand die ik ken: "Tja, ik ben nu eenmaal een weegschaal." Pas na enig ratelen van mijn hersenen begint door te dringen wat ze bedoelt - aha, we hebben het over sterrenbeelden. Soms geeft ze extra uitleg en dan hoef ik niet zo lang na te denken. "Ik moet altijd wikken en wegen", zegt ze dan. "Dat is eigen aan weegschalen." Dan weet ik meteen dat we in de horoscopensfeer zitten. En daar heb ik helemaal niets mee. Waardoor het een mild en subtiel, maar zeer effectief middel is om een streep onder een praatje met mij te zetten.
P. heeft onlangs iets gedaan wat ze al heel lang wilde, vertelt C. Ze heeft een poging ondernomen om een klimmuur te bedwingen. En het viel vies tegen, moest P. aan C. toegeven. Ze had gedacht dat ze zó naar boven zou klauteren. Want ze was niet voor niets een steenbok. Ik lach een scheef lachje. "Uhm, nou - eh", begint mijn bekentenis, "Eigenlijk denk ik ook dat ik zo tegen zo'n muur oploop." Ik ben op dezelfde dag jarig als P. En dus ben ik, net als zij, een steenbok. Geen idee wat dat te betekenen heeft - het zal allemaal wel. Maar op een berg kan ik best gemakkelijk uit de voeten. "Ja, dat krijg je ervan als je een steenbok bent!" roep ik dan tegen K., die in dergelijke situaties stilletjes mopperend achter me aan ploetert.
Maar bij nader inzien is het dan misschien toch gewoon een talent. Ofzo.