Vandaag

Nog geen drie kwartier zat ik achter mijn bureau en ik huilde al. Voor de derde keer in een week of vier. Totaal tegen al mijn principes – ik ga er maar vanuit dat drie keer scheepsrecht is. Mijn tranen waren nauwelijks gedroogd en ik had de mascara-technische consequenties nog niet kunnen bekijken, toen het brandalarm begon te loeien. Even staarde ik verbouwereerd naar het rode ding aan de muur dat me nooit eerder echt was opgevallen. Toen greep ik mijn tas en propte er mijn telefoon en agenda in, ik trok mijn jas van de kapstok en besteedde kort een gedachte aan de verse kop koffie die op mijn bureau stond: meenemen of niet? Nee, dus. Veel te onhandig als je tegelijk met al je collega's zo snel mogelijk de trap naar beneden neemt en buiten probeert te komen.

Het was een ontruimingsoefening, trouwens, niets aan het handje.

En zo was ik alweer ontregeld voordat de dag goed en wel begonnen was. Nog best aardig heb ik me door de dag heengeslagen, al zeg ik het zelf. Heb ik bij overdag steeds terugkerende nachtmerries het idee dat ik mijn ogen niet kan focussen – op dagen als vandaag voelt het alsof ik constant scheel kijk en, erger nog, alsof er een knoop in mijn hersenen zit.

Gelukkig heb ik morgen alleen maar een blind date.