Sneeuwwitje

Als ik heel even niet oplet, gebeurt het. Ook al heb ik mijn ogen open, en ook al ben ik Hond aan 't uitlaten, of aan het koken, of de was ophangen - als ik er niet voor zorg dat ik me voortdurend extreem bewust ben van wat er om me heen gebeurt, beland ik op slag in een nachtmerrie. De psych zou het misschien psychose-achtige verschijnselen noemen, maar ik heb geen zin in die benaming. Wat maakt het ook uit hoe het heet. Het overkomt me en ik probeer het weg te krijgen, en zowel het verschijnsel zelf als het gevecht ertegen vergen zoveel van mijn bewustzijn dat er voor niets anders ruimte overblijft. Een vader die aan zijn zoontje vraagt of hij morgen weer op de fiets naar school wil; "jaha!" juicht het kind hard. Knoppen in de klimhortensia. Een dame die in de supermarkt met grote ogen een kakivrucht bekijkt. "Wat is dit?" vraagt ze. "Wat doe je ermee?" De poppetjes van de Sneeuwwitje-actie ophalen na het afrekenen van mijn zelfgescande boodschappen, niet voor die poppetjes, maar om contact te maken, mijn eigen stem te horen, iets in mijn handen te hebben. De man op de parkeerplaats in de lichtbruine terlenka pantalon die een harde scheet laat en daarna besmuikt om zich heen kijkt. Stoppen voor een mevrouw zodat ze met haar bakfiets met daarin drie kinderen kan oversteken. Nog maar weer eens bijten op de toch al zo pijnlijke afte op het puntje van mijn tong. Het roodborstje dat onze tuin heeft ontdekt. Steeds glij ik toch weer die nachtmerrie in: ik ben op werk, en een steeds groter en groter en groter en groter wordende bal drukt me tegen de muur, ontneemt me de mogelijkheid om te bewegen, laat geen ruimte over om te ademen, maakt het onmogelijk om nog te praten. En niemand die het ziet en iedereen gaat gewoon door.