Ik heb er een gruwelijke hekel aan om te wachten op mannetjes die nu eenmaal onvermijdelijk zijn als je je huis goed wilt onderhouden, en je zelf weliswaar handig bent, maar niet handig genoeg voor alle klussen. Omdat K. er net zo goed de pest aan heeft, wisselen we de ellende zoveel mogelijk af. De ene keer blijft K. thuis, de andere keer ik. Vandaag valt mij de eer te beurt. Hoewel het prettig uitkomt om een dag thuis te werken, en het wachten daarom geen irritante aangelegenheid hoeft te zijn, erger ik me al aan het mannetje voordat hij er überhaupt is. De goede man, die zoals het in woninginrichtingjargon heet raamdecoratie komt ophangen, komt namelijk reeds voor de tweede keer. De eerste keer, anderhalve week geleden, maakte hij direct rechtsomkeert toen bleek dat wij hem niet contant zouden betalen. Inderdaad bleek die voorwaarde op de offerte te staan, in kleine lettertjes en weggemoffeld op de tweede pagina. Dat K., die toen thuis was, het geld binnen 10 minuten bij de bank kon opnemen, deed er niet toe. "Gooi maar weer in de wagen!" riep de man tegen zijn maat. "Die mevrouw heb geen poen!" Ondertussen wapperde hij met een bon waarop een veel hoger bedrag stond dan op ons exemplaar. "En hij had hele enge ogen", vertelt K. "Rare pupillen." Geen wonder dus dat ik nerveus ben en het wachten me veel te lang duurt. Ik zie niet uit naar een vervelende man met enge ogen. Als gordijnenmans uiteindelijk voor de deur staat, blijk ik te maken te hebben met een bedeesde meneer met puppy-ogen, die geen koffie lust en liever thee drinkt, die als de gordijnen hangen tot drie keer toe vraagt, zelfs als hij al met één been in zijn klussenbus gestapt is, of ik echt zeker weet hoe ik ze moet bedienen, en die angstvallig uit de buurt blijft van de woonkamer waar Hond zich bevindt. Later zie ik dat hij maar één koekje heeft genomen.
Hoe schattig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten