Zijwieltjes

"Dat over Twitter moet je misschien maar niet zeggen", waarschuwt K. als ze me helpt om de evaluatie van mijn behandeling bij de Rockchick & Co voor te bereiden.

Eén van mijn behandeldoelen was om een beeld van mezelf te ontwikkelen door het contact met anderen aan te gaan. En hoewel veel mensen, onder wie tot voor kort de koningin, vinden dat twitteren geen echt contact is, heeft het mij veel gebracht. Onder andere door die snelle, korte boodschapjes heb ik een beeld van mezelf gekregen. Ik heb ontdekt dat men het waardeert als ik gewoon mijn eigenste zelf ben in 140 tekens. En ja, dat geldt ook in real life. Want zo werkt dat dan bij mij: wat ik durf te bloggen of te twitteren, dat durf ik ook hardop te zeggen. Waardoor een aantal vriendschappen meer diepgang hebben gekregen. En ik meer mezelf ben dan ik ooit was tegenover collega's. Op een blogcursus. Waar dan ook. Dat was ook een behandeldoel: meer mezelf kunnen zijn in de aanwezigheid van anderen.

"Heeft de groep van de Rockchick & Co daar nog iets aan bijgedragen?" vraagt K. Dat moet namelijk ook ter sprake komen in de evaluatie.

Over die vraag moet ik lang over nadenken. Ik wil zeggen dat de groep mij niet heeft geholpen. En dat ik het voortaan allemaal zelf kan. Ik weet alleen niet of het waar is. Ik verdenk mezelf ervan dat ik door mijn nieuwe roze bril de waardevolle aspecten van therapie weiger te zien. Hoe graag ik ook een therapieloos leven wil: mijn blije zelf is misschien nog iets te jong om zonder zijwieltjes de wijde wereld in te fietsen.

"Jahoor", knikken de Rockchick & Co. "De stabiliteit stabiliseren is ook een doel."

Gek hè. Dat dat toch geruststelt.