Zie mij, laat mij

Vanaf nu op zondag: een bijdrage van een gastblogger met als thema Waar ligt de grens? Vandaag: Suzanne Meijer.

Foto: © Suzanne Meijer

Nog een dingetje trouwens. Zo opent het tweede mailtje dat MarsMania mij die avond stuurt. Nietsvermoedend lees ik verder. Om vervolgens tegen het plafond te stuiteren. Of ik een gastblog wil schrijven. Dingetje? Zeg maar DING! Ongelofelijk zichtbaar voel ik mij opeens. Alsof de ander dwars door het scherm heen aan mij trekt. Bloot. Verstoppen wil ik mij. Wegwezen voordat ik geen kant meer op kan. En niet zomaar een gastblog. Over leven met psychische beperkingen, over de grenzen waar je tegenaan loopt. Dat is nogal wat. Huizenhoge verwachtingen doemen op. Ik interpreteer het thema verkeerd. Dom! Ik schrijf slaapverwekkend saai. Afgang! Grenzen. Ik staar naar het scherm. Mijn hoofd barst bijna uit elkaar, zo vol is het. Een gastblog. Psychische beperkingen. Ik? Stel je niet aan, roept een stem in mijn hoofd. Stel ik mij aan? Mijn dagelijks leven zit vol obstakels. Die mijn doen en laten beperken. Die mij bergen energie kosten, doordat het hard zoeken is naar uitwegen en omleidingen. Want stil blijven staan is vroeg of laat geen optie.

Ik stuur MarsMania mijn antwoord. Vol angsten en twijfels. Vol vragen. Vol hoop. Dat ze tussen de regels door mijn nieuwsgierigheid leest. Mijn honger naar uitdagingen. Uitdagingen als het schrijven van een gastblog. Leven met psychische grenzen in het daglicht plaatsen. Een steentje bijdragen. Voor MarsMania en al die anderen. Voor mijzelf. Zie mij. Laat mij met rust. Daarom.

Mijn hoofd barst bijna uit elkaar, zo vol is het. Een gastblog. Ik kan het niet. Ik durf het niet. Ik mag het niet. Ik wil het. Ik doe het.

Suzanne Meijer: lerares basisonderwijs, nu fulltime schrijver en fotograaf | Dissociatieve Identiteitsstoornis | partner van E. | zumba en street dance | natuur | stilte | uitgegeven: 'Anorexia te lijf' en 'Gewoon Bijzonder'