Toen ik deze zomer de wandelcoach belde om te bespreken of ik iets aan haar traject kon hebben, was ik ervan overtuigd dat ik een soort alien was. Een amper normaal functionerend persoon. Iemand die meer níet kon dan wel. Die gebukt ging onder een loden last aan oud zeer.
Mijn liefste wens, schreef ik in opdracht van de coach, is niet meer hoeven werken. Rust. Maar ook om iets voor anderen te kunnen betekenen. Daarvoor wilde ik mijn blog uitbreiden. En ik wilde mijn ervaringen met hoe je kunt omgaan met een psychische stoornis op werk, gaan delen. Ik wilde werk gaan doen dat van mij is, dat iets over mij zegt, dat juist door mijn inbreng is zoals het is.
"Ben je dan niet bang dat je alleen maar in dat hulpverleningscircuit blijft rondhangen?" is een vraag die me de afgelopen maanden meer dan eens werd gesteld. "Ben je dan niet de hele tijd alleen maar met je beperkingen bezig?"
Hoe beroerd, ellendig en deep down ik me de afgelopen maanden ook voelde, één ding wist ik zeker: nee, wat ik wilde zou me juist níet in het hulpverleningscircuit houden. Niet als patiënt cliënt in elk geval. En waarmee ik ook bezig ben: het zijn níet mijn beperkingen.
Afgelopen maandag voegde ik twee pagina's aan mijn weblog toe. Dinsdag ontwierp ik visitekaartjes die ik de volgende dag bestelde. Woensdag zette ik een link naar mijn blog op LinkedIn en sloot ik me aan bij een groep op het gebied van ervaringsdeskundigheid. En er gaat nog meer gebeuren.
Het is werk, maar zo voelt het niet. Het is geen rust, maar zo voelt het wel.
Wow – ik ben zo trots op mij.
Vandaag wandelde ik met mijn coach de laatste wandeling.
8 opmerkingen:
Respect! Kracht halen uit zaken die als beperkingen kunnen voelen, leveren een hoop op... Het gaat je vást lukken!
@Marjolein Dank je wel! Het voelt ook zó goed!
Jij bent trots op jou. Ik ben ook trots op jou. Heel trots...
Waaaauw Wat ontzettend goed! Van je zogenaamde zwakte gewoon je kracht maken. That´s the spirit!
Wauw, respect. Dat je je beperkingen om kunt draaien en er iets contsructiefs mee doet en er waarschijnlijk anderen mee helpt, dat is een overwinning op je beperkingen. Misschien zijn het dan geen beperkingen meer.
@Suzanne, @Swan en @Maz Dank jullie wel! Eén klein nadeeltje: enorme verheviging van lachrimpels om mijn mond, want glimlach weet van geen wijken :-)
Zo zie je maar weer: het is maar hoe je het bekijkt!
@Nijntje "Hoe je kijkt, bepaalt wat je ziet"
Een reactie posten