Kiem

Onderweg naar de wandelcoach voor de laatste stappen met haar op het traject naar zichtbaarheid, las ik in De Pers hoe je jezelf onzichtbaar kunt maken.

Daar begon het allemaal mee: dat ik onzichtbaar was. Lang. Nog altijd voor meer dan de helft van mijn leven. En dat ik dat niet meer wilde. Onzichtbaar zijn is ellendig, namelijk.

Dus toen ik in het verslag van mijn beoordelingsgesprek las dat er geen factoren waren die mijn functioneren hadden beïnvloed, dacht ik: ho even, hier klopt iets niet. Natuurlijk is het fijn om te horen dat ik goed heb gefunctioneerd. Als werknemer. 

Als mens functioneerde ik allerminst. Noem dat maar geen factor. Die zou niet onzichtbaar moeten mogen zijn.

Het was de kiem van mijn ambitie.