Onder de indruk is K. van het coachingstraject dat W. doorloopt. Letterlijk doorloopt, want het coachen vindt plaats tijdens drie of vier wandelingen. Heel concrete resultaten belooft de coach op haar website, en voor W. gaat dat zeker op. Geïmponeerd luister ik naar K.
"Goh", zeg ik na afloop van het verhaal. Daarna zijn we allebei een poosje stil en in gedachten verzonken.
"Ik dacht eigenlijk een beetje aan jou, met die coach", bekent K. dan.
"Ik dacht eigenlijk ook een beetje aan mij", geef ik toe.
Hoe vaak ik ben ik de afgelopen tijd niet gefrustreerd thuis gekomen van mijn werk. Hoe beperkt voel ik me door dat plakbandkantoortje. Hoe erg heb ik het gevoel dat ik daar loop te trekken aan een dood paard. Het gevoel dat ik daar niet thuishoor, er niet pas. Me stoor aan al die klagende hakken-in-het-zandcollega's. Me stoor aan de organisatie die, zo realiseerde ik me laatst, net als mijn familie niet kijkt naar wie je bent of wat je kunt. Die niet ziet dat je talenten hebt, laat staan welke talenten dat zijn. Die niet luistert naar wat je vindt, die niet hoort wat je zegt, die alles wat je oppert afdoet met: zo doen we dat hier nu eenmaal (niet). Die alle ruimte geeft aan mensen met de grootste mond. Niet aan hen die zich meer bescheiden opstellen en echt wat in hun mars hebben. En ja, ongetwijfeld zegt dit meer over mij dan over het plakbandkantoortje.
Ik las. Ik herkende. Ik huilde. Ik belde.
3 opmerkingen:
Klinkt als een goede stap!
@Katyo En het voelt ook als een goede stap. Geeft nu al rust!
nieuwsgierig naar die site. wil je me mailen?
en toi.
Een reactie posten