Sinds ik mijn kamer heb opgeruimd is het stil in mijn hoofd. Geen over elkaar heen buitelende gedachten, geen uit het niets tevoorschijn springende herinneringen. Geen leuke ideeën. Zelfs geen stomme ideeën. En vooral geen inspiratie. Verontrustend leeg is mijn hoofd.
Ook mijn gevoelswereld is gladgestreken tijdens de opruimactie. Geen piekjes, geen dalletjes, alleen een uitgestrekte dorre vlakte. Saai. Ja. Maar ik rust er wel lekker van uit. Toch klaag ik erover bij K.
"Het kan nooit aan die opgeruimde kamer liggen", zegt ze. "Je hebt gewoon niets meegemaakt."
Hm. Daar zit misschien wel wat in.
K. hoort meer dan ik zeg. "Zou je zonder therapie kunnen?" vraagt ze. Opgeruimd hoofd, opgeruimd gevoel, therapie opruimen zal de aan deze vraag voorafgaande redenering zijn geweest. Het is een grappige vraag. Want nog geen week geleden beweerde ze stellig: "Jij kunt nooit zonder therapie."
Het is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Dat wil zeggen: ik kan ongetwijfeld zonder therapie. Ook nu al - maar nu dan nog niet zo ongetwijfeld. Of ik zonder één of andere vorm van begeleiding kan, is een tweede. Zo'n sociaal psychiatrisch verpleegkundige voor de zekerheid, dat is een idee dat me wel aanstaat. Als het dan toch nog ondanks mijn keurig nette werkkamer een bende in mijn hoofd wordt, of als die vlakte begrensd blijkt te zijn door dalen en toppen.
Fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten