Bloemetje

Al dagen probeer ik te formuleren wat ik wil bereiken in de ggz-behandeling. Soms komt er iets bovendrijven waarvan ik denk: Ja! Dat is het! Maar zodra ik de gedachte probeer vast te houden, is het weg. Wat overblijft is dat ik me schaam. Dat ik me kapot schaam omdat ik na al die jaren therapie nog steeds niet snap hoe ik in elkaar zit. Nog steeds niet weet hoe ik mijn leven moet leiden zonder steeds in peilloze dieptes te vallen. Zonder mezelf steeds opnieuw te moeten uitvinden. Zonder mensen aan te trekken, en dan weer af te stoten. Zonder enthousiast ergens aan te beginnen, om het binnen de kortste keren teleurgesteld of verveeld de rug toe te keren. Zonder me op één dag te laten meeslepen door teveel en allemaal verschillende emoties. En ik schaam me omdat ik nu al weet dat ik G. van de ggz zal claimen en weer zal wegduwen, dat ik haar aardig zal vinden en ook een stomme trut, dat ik me afhankelijk zal voelen van haar en ze me toch te dicht op de huid zal zitten.

De Zuidpool. Dat is wel een lekker eind weg van hier, toch?

Later. Later op de dag viel ook de kennismaking met G. in levende lijve niet tegen. Ze tekende borderline als een bloemetje.

Bloemetjes. Die zijn om te groeien en bloeien.