Bijgeloof

Bij het in mijn agenda noteren van mijn afspraken met bedrijfsartsen, hoofdpijnpoli's en meer van dat soort zaken, zie ik dat volgende week een vrijdag de dertiende heeft. Nou word ik daar niet speciaal zenuwachtig van, ik loop ook rustig onder ladders door als dat zo uitkomt en ik zou niet weten hoe ik kan voorkomen dat een zwarte kat voor me de weg oversteekt. Dus nee, echt bijgelovig ben ik niet. Toch zou ik er niet snel over praten als ik al een tijdje geen hoofdpijn meer zou hebben gehad. Geheid dat ik dat dan de volgende dag mag bekopen met migraine. Daarom vertel ik u ook maar niet dat mijn benen mij nu al vier nachten niet hebben lastiggevallen met hun gespartel. En ik kan ook maar beter niet zeggen dat ik daardoor een heel klein beetje lekkerder heb geslapen en ietsjepietsje minder moe ben. Nee, dat hou ik maar voor me, het is vragen om moeilijkheden om er bij stil te staan. En daarom zwijg ik er ook over dat ik morgen een afspraak heb met degene die mij bij de ggz gaat behandelen. En dat de eerste telefonische kennismaking heel prettig was. Daarover praat ik maar liever niet, net als de hoofdpijn keert het zich vast tegen me. Dus mocht u zich nou afvragen waarom ik deze dagen af en toe als een halvegare loop te glimlachen, nou, dan zal dat vermoedelijk wel zijn omdat ik gewoon een halvegare bén. Laten we het daar maar even op houden.