Onhandig

Gruwelijk onhandig kan ik zijn. Ooit, toen ik nog jong en een tikkeltje onbezonnen was, ging ik er prat op dat ik goed was met elektriciteit. Dus dat schakelaartje zou ik wel even aan het snoer van die lamp zetten. Pats! Met een knal werd het ineens donker in huis. De huisbaas nam het nog best laconiek op dat ik vergeten was de stekker uit het stopcontact te halen, voordat ik het snoer doorknipte. De eerste keer dat ik voor K. kookte, zou ik taco's maken. Je krijgt een heel bijzonder effect als je die dingen te lang in de oven laat, wist u dat? Een hoop rook en een gillend brandalarm, en in de oven iets dat nog het meest lijkt op zwarte kauwgomdraden. Anderhalf jaar geleden kookte ik één van onze laatste maaltijden in het vorige huis. Met mijn hoofd was ik meer bij het inpakken van de verhuisdozen dan bij het snijden van de groenten. Een halfuur later zat ik bij de EHBO om het topje van mijn duim weer vast te laten hechten op de daarvoor bestemde plek. Hond en ik houden allebei van gooi- en smijtwerk met stokken in het bos. Het heeft wel even geduurd voordat Hond het ook echt zo leuk vond als ik. Mijn werptechnieken laten nogal te wensen over. Inmiddels weet Hond hoe ze moet voorkomen dat de stok op haar kop terecht komt. Een keer was ik ontzettend kwaad. Ik had een beker in mijn hand en voor ik het wist hief ik mijn arm op om die beker eens even lekker kapot te gooien. Het mondde uit in een koude karnemelkdouche. Ik had er even niet bij stilgestaan dat het vooraf leegdrinken van kapot te gooien bekers en glazen een belangrijke regel is. Zoals ook iedereen weet dat je stof, of peper, of andere poederachtige zaken beter niet kan wegblazen. Omdat het dan juist in je gezicht terecht komt. Toen ik vanavond paprikapoeder - hele lekkere, van Tenerife - aan het eten wilde toevoegen, kreeg ik het op ingenieuze wijze voor elkaar dat het op mijn mouw terecht kwam. De hoestbui die volgde was zo erg, dat Hond een veilig heenkomen zocht in de woonkamer.