Klussen

Soms denk ik dat ik het van mijn werk het meest irritante vind dat ik, elke keer als ik naar binnen of naar buiten ga, door een rookgordijn heen moet. Andere keren denk ik dat het ’t uitgeleefde, afgetrapte, vieze en bij stevige regen lekkende gebouw is waardoor ik me op werk zo ongelukkig kan voelen. Ik ben ervan overtuigd dat een mooie, frisse omgeving bijdraagt aan het beter functioneren van iedereen. Maar meestal weet ik wel dat het voornamelijk in mezelf zit, mijn ergernis, mijn onrust en mijn ontevredenheid op werk. Ik zou me zo graag een dag lang willen storten op het plegen van weet-ik-hoeveel telefoontjes om een professionele organisatie te vinden die wil meewerken met mijn MasterPlan. Voor mijn eigen boekidee moet ik het ook niet hebben van uurtjes tussendoor. Een dag tenminste, een week of wat bij voorkeur. Uitzoeken hoe het zit met een uitgever, met e-books, met uitgeven in eigen beheer – tijd, tijd, tijd. Leven kan ik niet van de lucht en het is ook lastig om daarvan de hypotheek te betalen. Vandaar dat ik naar de coach trein met in mijn hoofd de vraag wat ik aan mij kan doen om het op werk vaker zo prettig te vinden als gisteren.

“Aan jóu doen?” reageert de coach echter verbaasd. “Waarom zou je aan jezelf gaan klussen voor je werk, om te kunnen omgaan met klagende collega’s? Het lijkt me heel gezond dat je je daaraan ergert. Jij bent goed zoals je bent.”

Goh.

Dat is weer eens een andere invalshoek dan ik gewend ben van bijvoorbeeld de Rockchick & Co. En ik vraag me af of er ooit een moment komt dat je uitgeleerd raakt over jezelf. Ik hoop eigenlijk van niet.

Ik kom thuis met veel meer dan alleen bemodderde laarzen.