Hopeloos

Voor het eerst in tijden ervaar ik een relaxed dagje op mijn werk. Niet relaxed in de zin van niet zo veel te doen. De dag dat dat het geval is zal nog wel even op zich laten wachten – als die al ooit komt. En druk maakt me trouwens niet zoveel uit.
Mijn moeder vraagt altijd op een toon alsof het de meest zorgelijke kwestie op de wereld is: “Heb je het nog zo druk op je werk?” Misschien moet ik de volgende keer maar eens antwoorden dat ik het helemaal niet druk heb, in plaats van voor de zoveelste keer uitleggen dat ik het altijd druk heb en dat het niet erg is.
Wat ik bedoel is relaxed als in ontspannen. Geen mopperende of klagende mensen om me heen – of ik ben er vandaag niet zo gevoelig voor, dat kan ook. Geen gebeurtenissen die me om wat voor reden ook uit het lood slaan. Niet het gevoel dat ik hopeloos tekort schiet. Geen depressiviteit.
Dus het kan toch ook zonder dat ik ervoor op vakantie moet, bedenk ik heel voorzichtig.
Ik maakte me er zorgen over. Ik vroeg me af hoe ik het moest volhouden, een leven waarin de kleinste dingen me finaal onderuit leken te halen. Ik kon niet meer bedenken wat te doen. Of wat te laten. In de woorden van Lara: “Jij verslindt het leven. En moet kijken hoe je er niet in stikt.” Al had ik zelf meer het gevoel dat het leven mij verslindt.
Maar goed. Vandaag dus even niet. Ik durf nergens op te rekenen.