"Waar heb je het over?" vraagt K. als ik zeg dat de Veluwezoomwandeling me best wel mooi lijkt. Ze was op haar atelier toen P. me belde en heeft geen idee dat mijn gemompel een nogal late reactie is op dat telefoontje.
Eigenlijk ben ik er niet mee bezig of de wandeling mooi is of niet - ik zou niet eens durven zeggen of ik er een mening over heb. Ik weet ook even niet of het me wat uitmaakt dat we op de Veluwe gaan lopen of ergens anders. Wat ik werkelijk zit te doen met mijn gemompel, is mezelf moed inpraten. Want ik had de afspraak om komende zaterdag met elkaar te gaan wandelen nog niet gemaakt, weken geleden al, of de paniek sloeg toe.
Ondefinieerbare onbegrijpelijke paniek.
Ondefinieerbare onbegrijpelijke paniek.
De paniek zegt bijvoorbeeld: "Ja, maar je moet de dag ervoor al naar je coach."
Natuurlijk antwoord ik dan dapper: "Ja, en?"
En de paniek zegt: "Ja, maar dan ben je de hele zaterdag weg en dan hou je geen tijd over."
"Hou toch op", protesteer ik. "Ik ben vrijdag niet de hele tijd weg. Ik ben zondag thuis. Ik ben maandag bijna de hele dag thuis. Dus hoezo geen tijd over?"
De paniek zegt ook: "Ja, maar er gaat iemand mee die je niet kent. Dat vind je toch eng."
"Nou, ja, eng", aarzel ik. Vroeger vond ik dat best eng, ja. Want wat als die iemand die ik niet ken mij niet aardig vindt. Of dat ik niets weet te zeggen. Niet kan verzinnen waarover ik kan praten. "Ik vind dat wel spannend", geef ik toe. "Maar eng – nee, niet."
Stomme paniek. Hou toch je mond. Ik ga de treintijden maar eens checken.
2 opmerkingen:
Vroeger maakte ik me er ook vaak zorgen over, dat je niks hebt om met iemand over te praten. Nu weet ik dat praten niet altijd hoeft. Niet praten is ook goed, niks mis mee. De Veluwe lijkt me ook een perfecte plek om samen stil te zijn.
@Jooper Toch laat ik bij nader inzien de Veluwe maar even voor wat het is. Want van regen tijdens wandelen ben ik geen fan. En dat blijkt ook voor mijn wandelmaatjes te gelden!
Een reactie posten