Bevlieging

Het idee is dat de taxichauffeur mijn collega zo snel mogelijk thuisbrengt. Niet lullen maar poetsen. Ik zet mijn collega op de achterbank en ga zelf voorin zitten – als de chauffeur gaat praten, dan met mij. En jawel: "Wat is er aan de hand?" informeert hij.

"Iets ernstigs met een familielid", zeg ik. En: "Misschien kun je de straat niet inrijden. Er is een ambulance en een traumahelikopter."

Op de achterbank barst mijn collega opnieuw in wanhopige tranen uit. "O, mijn neefje, niet mijn neefje", huilt ze. "Ik ben mijn eigen kleine jongen al verloren, niet ook mijn neefje."

Hartverscheurend.

"Ojee", zegt de taxichauffeur. "Ja, ik heb zelf ook vier kinderen. Vier jongens. Tussen 10 en 19 jaar. Dus..." Dus?

Nog nauwelijks de straat uit en weer op de terugweg, vraagt de man nog eens: "Wat was er nou aan de hand?" Kort geef ik antwoord terwijl ik ondertussen een andere collega probeer te bellen.

"Hebt u zelf ook kinderen?" vraagt hij dan. Verward kijk ik op. Ik? 

"Euh… nee", zeg ik en friemel door met m'n telefoon.

"Nooit gewild?" vraagt hij door.

"Huh? Nee, euh, ja, wel gewild", antwoord ik afwezig.

"Niet kunnen krijgen?" Djiezus, mán.

"Nee, niet kunnen krijgen", reageer ik snibbig. Waarom lukt het me niet om gewoon een nummer in te toetsen en te bellen?

"Nouja", hoor ik naast me, "kinderen zijn ook een last, hoor. En je kunt altijd nog adopteren, maarja, da's toch anders hè."

Onwillekeurig denk ik aan de groepstherapie bij de Rockchick & Co.

Vanochtend moest ik van de Rockchick & Co nog een keer in de groep uitleggen waarom dergelijke gesprekken mij niet beter maken. Integendeel zelfs. Misschien moest ik bewijzen dat het geen bevlieging van me is. Volgende week mag ik er wel zonder de groep over doorpraten.