Vandaag

Je zit een mailtje te schrijven als je uit de rookruimte een gil hoort komen die door merg en been gaat en het volgende moment zit je op de grond met je collega in je armen die volkomen overstuur is, die huilt en schreeuwt en trilt. Je hoort haar iets zeggen over haar vader en je hoort haar iets zeggen over haar kleine neefje en over dood en je begrijpt dat ze naar huis moet maar dat je haar niet alleen kunt laten gaan, in deze staat van totale ontreddering. Je ziet collega's in een kring om jullie heen staan en je hoort dat één van hen zegt: "Je moet een taxi bellen" en je hoort jezelf terug zeggen: "Nee, jíj moet een taxi bellen." Het enige dat je belangrijk vindt is je collega, je collega die je nu niet alleen kunt laten, je collega die zich aan je vastklampt, je collega die geen grond meer onder haar voeten voelt, die je steeds maant om te blijven ademen, die je onophoudelijk over haar rug aait. Je ziet jezelf op de stoep voor kantoor staan en je vindt het niet erg dat de rook van haar sigaret in jouw neus prikt en je bent bang dat ze niet lang meer op haar benen kan staan en met een schietgebedje probeer je af te dwingen dat de taxi snel komt. Vlakbij haar huis zie je een ambulance met gillende sirenes de weg opdraaien, begeleid door motoragenten en bij haar voordeur zie je haar de taxi uitstappen en in de armen van een familielid vallen. Als je terug bent op werk adem je eindelijk ook zelf weer door en als je een slok koffie probeert te nemen merk je pas hoe erg je zelf trilt en voel je je uitgeput en is er nog maar één ding dat je wilt en wat je doet en dat is op je fiets stappen en weggaan.