Je kent ze wel, die televisiebeelden uit oorlogsgebieden van wanhopig schreeuwende vrouwen, die door anderen stevig vastgehouden moeten worden om te voorkomen dat ze helemaal buiten zichzelf raken, dat ze zich over het dode lichaam van hun kind of man of familielid werpen, zich de haren uit het hoofd rukken of het hart uit hun lijf. Zulke hevige emoties leken me altijd zo ver weg, zo onwerkelijk, zo anders. Ik wist het niet.
Tot gisteren.
Er was nog iets wat ik niet wist. Wat er met je gebeurt als je zo'n wanhopig schreeuwende vrouw vasthoudt. Hoe haar verdriet en haar radeloosheid ook in jou terechtkomen. En niet weggaan. Al ken je het kleine mannetje alleen maar van de vage foto die ze je met trillende hand op het gebarsten scherm van haar iPhone laat zien.
Even was er hoop, gisteren. Het ventje was gereanimeerd. Als hij daarna de eerste 24 uur zou doorkomen, dan –
Ik telde de uren.
Vanochtend belde mijn collega.
Ik heb mezelf zelden zo horen vloeken.
2 opmerkingen:
Wat ontzettend verdrietig. Jij ook sterkte met het verwerken van een moment waarin je je totaal machteloos voelt. Goed dat je er voor haar was!
@Swan Dank je wel. Ik ben blij dat ik er voor haar kon zijn.
Een reactie posten