Vooral vrijdagavond was ik bang voor de slaap. Ik vreesde nachtmerries vol cavia's die ik vergat te verzorgen. Nachtmerries waaruit ik schreeuwend zou ontwaken. Het was een opluchting dat het niet gebeurde. Maar ondanks de goede nachtrust had het gevoel alsof ik in een boze droom terechtgekomen was me niet verlaten. Hoe ver kun je van jezelf verwijderd raken? Ik weet het niet en ik vroeg het mezelf niet – ik constateerde slechts dat ik het niet had, contact met mij en met de wereld om me heen. Wat ik deed, deed ik zoals ik veronderstel dat ik het normaal gesproken zou doen. Eten, drinken, Hond uitlaten, een middagje naar Den Haag.
Ondertussen. Was ik bang. Dat ik mezelf niet meer bij elkaar zou kunnen rapen. Nooit meer.
Wat hielp was wildvreemde mensen aanspreken over hun mooie honden.
Wat ook hielp was een tweede diepe, lange, droomloze slaap.
Ook hielp het om vanochtend een rondje te hardlopen.
Wie weet hielp ook de regen en de kou tijdens het rennen een handje.
En wat in elk geval helpt is dat ik toch altijd weer elastischer ben dan ik zelf denk weet.
2 opmerkingen:
altijd weer elastischer.
die onbegrijpelijke veerkracht toch zonder welke we er sowieso niet meer waren geweest...
en daar dan op blijven vertrouwen. da's de kunst. die ik zelf ook niet beheers trouwens.
suc6...
@Femke Talitha Kunst met de hoofdletter K ;-)
Een reactie posten