Goed

"Nou, dat klinkt erg leuk en bovendien klinkt het alsof het jou erg goed heeft gedaan!" reageert mijn collega als ik haar enthousiast vertel over Londen.

Achteraf kan ik gerust toegeven dat ik vooraf bezorgd was over de reis. Het was al aardig tumultueus in mijn hoofd, zou ik daar een drukke stad bij kunnen hebben? Wonder boven wonder: geen centje pijn, hoewel ik elke dag meer indrukken opdeed dan normaal gesproken in één week. Alleen mijn voeten vonden het nodig om af en toe hevig te protesteren als ik ze aanspoorde om me naar een volgende ontdekking te leiden – terwijl ze toch vaak genoeg de gelegenheid kregen om te luieren in bus of metro, of als ik een zoveelste latte of thee-met-melk nuttigde in een café.

Anyway. Het waren vijf relaxte dagen. Inderdaad, dit reisje heeft me erg goed gedaan.

Wat ik helaas niet kan zeggen over één dag op werk. Aan het eind van de dag staat het huilen me alweer nader dan het lachen. En waarom?

Wie het snapt, mag het me uitleggen.

Borderline sucks.

Dat is wat ik ervan snap. En morgen is er weer een nieuwe dag.