Plan

K. vond het maar raar dat dit boek mee ging op vakantie.

“Al die ellende”, zei ze. “Moet dat nou?”

Ja, dat moest. Omdat ik het nog niet uit had. En omdat ik een Plan heb. Namelijk aan de wereld laten zien dat mensen met borderline zo gek nog niet zijn – ik ben echt niet de enige die gewoon aan het werk is en op het eerste gezicht gewoon functioneert. Die geslaagd lijkt. Ik ben ook niet de enige die op werk maar liever haar mond houdt over wat er aan scheelt. Ik hou er wat maskers en harnasjes op na. Ja, dat kun je ook overleven noemen. Ik ben daar goed in.

Femke Talitha, de schrijfster van Borderline van binnen, zij weet ook alles van overleven. En net als ik kent ze alle therapeutische kunstgrepen om op de been te blijven. En toch zakt ze vaak nog door het ijs, zoals zij dat noemt. Zoals ik steeds opnieuw weer struikel. En toch gaan we maar weer door met geslaagd lijken, daarna.

Een ellendig boek was het zeker, daar had K. gelijk in. Het ging door merg en been, vrolijk werd ik er niet van. Het is op z’n zachtst gezegd pijnlijk om beschreven te zien hoe ik me zo vaak voel. Daarom is het een heel goed boek. Daarom moest ik het achter elkaar door uitlezen, ook al was dat op een heerlijk zorgeloze vakantiebestemming. Het boek past bovendien heel goed bij mijn Plan. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben dat Femke dat ook vindt.

Er gaat iets gebeuren.

Let op mijn woorden.