Aardig

"Wie heeft dat toch verzonnen", klaag ik terwijl ik op de bank neerplof, "dat het normaal is om 8 uur per dag te werken. Ik vind dat echt stom."

Het is woensdagavond, ik heb twee dagen gewerkt en ik ben moe, heel moe. Het valt me tegen om zo kort na de vakantie alweer zo moe te zijn.

"Begin jij nou eerst maar eens met minder werken", zegt K.

Oja. Minder werken, dat is wat ik ga doen. Er was bij thuiskomst vorige week weinig post, maar tussen die post zat wel een brief van mijn werkgever dat hij ermee instemt dat ik een halve dag per week minder ga werken. Wat er in de praktijk op neerkomt dat ik de ene week vier dagen werk en de andere week drie dagen. Woensdagavond leek het me echter nog steeds veel te veel. "Waarom niet gewoon zes uur", zeur ik dus nog even verder.

Behalve vermoeidheid en chagrijn was er meer ongerief deze week. Nachtmerries die 's nachts over me heen walsten bijvoorbeeld. Kleine pijntjes die me erop wijzen dat de boog alweer behoorlijk strak gespannen staat. De stemmingswisselingen zijn tot nu toe uitgebleven, maar terwijl ik stil in mijn bed lag, heb ik gisteravond in mijn hoofd van alles kapot gesmeten en vertrapt.

En toch was mijn eerste gedachte toen ik vanochtend wakker werd: "Ik geloof dat ik mezelf best wel aardig begin te vinden."