Tussenregels

"Raak je er niet van in de war?" vraagt mijn schoonvader bezorgd over de talentenscan. Ook hem heb ik gevraagd het voor me in te vullen.

"Mwah", doe ik.

"Ach", zeg ik.

"Neuh", beweer ik. "Niemand heeft tot nu toe iets geschreven dat ik totaal niet herkende. Enne, nouja, ik kan er ook gewoon wel wat mee."

Het is waar wat ik zeg.

Het is niet waar wat ik zeg.

Alle positieve dingen: prima, leuk. Maar dan die laatste vraag. Wat is volgens jou mijn belemmering? Wat kan ik eraan doen? Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat wat ik hier lees geen kritiek is. Het is slechts wat mensen vaststellen. Wat zij zien. Zonder oordeel. Wat hun tip aan mij is, misschien. Maar tussen de regels door lees ik andere dingen. Zie je wel, ze vinden me toch stom. Zie je wel, ze vinden me toch niet aardig.

Ja. Ik raak er flink van in de war.

Maar dan. Open ik mijn mail.

Treffend

'Ze schrijft er dagelijks een. Tussen de bedrijven door. Dat kan niet anders, want haar bedrijvigheid is leesbaar. Elke dag een log. Over ontmoetingen met bekenden en onbekenden, over haar best doen de wereld bij te benen, over zichtbaar willen zijn en eigenlijk niet durven. Haar logs lezen als een trein. Het zijn dan ook regelrechte columns. Ik vraag me af hoe ze het voor elkaar krijgt, elke dag zo’n treffend stukje. Alsof ze het uit haar mouw schudt. Ik zou dat niet kunnen. Het kan niet anders of ze moet een natuurtalent zijn.

Ik benijd haar.'

Zonder tussenregels.