Filmpjes

Vorige week waren we bij de Rockchick & Co maar met z'n drieën – een opmerkelijke situatie. Juist met een overvolle groep van zeven mensen had ik niet verwacht dat we ooit met minder dan de helft zouden zijn, wat een sessie van maar een uurtje oplevert. En juist nu ik niet met zes anderen om ruimte en aandacht hoefde te strijden, kwam er bij mij niets naar boven om te bespreken. Ik kwam rustig en ik ging rustig weg – totdat ergens halverwege het gebouw van de ggz en huis woorden, flarden van zinnen van de twee aanwezige groepsgenoten een hele stroom herinneringen opgewekt blijken te hebben.

"Het moet echt fijn zijn als je alles goed kunt opschrijven", zegt een groepsgenoot tegen mij. Deze keer zijn we er wel allemaal: zoveel mensen in zo'n kleine ruimte vind ik bijna een beetje intimiderend. Vandaar dat ergens in mijn hoofd iemand alweer besloten heeft om toch maar niet te vertellen wat er vorige week gebeurde.

"Nou, het werkt anders niet altijd", reageer ik. Wat zeg ik nu – dit vraagt om uitleg, realiseer ik me als ik al die ogen op me gericht zie. Dus vertel ik toch hoe ik vorige week mijn plotselinge en heftige reactie op de bijeenkomst probeerde op te schrijven en alleen maar verwarder werd. Hoe er steeds meer filmpjes in hoog tempo en door elkaar in mijn hoofd werden afgespeeld, dat het een paar uur rustiger werd en het weer in volle hevigheid terugkwam terwijl K. en ik hardliepen en ik haar probeerde uit te leggen waaruit mijn verwarring die middag had bestaan. Herbelevingen noemen de Rockchick & Co mijn filmpjes. Praten moet ik daarover om mijn hoofd te laten ophouden een bioscoop met een overrompelend programma te zijn.

Ja. Praten. En delen. Djiezus. Ik weet niet hoe.