En dan, als ten gevolge van de bijeenkomst met de Rockchick & Co het deksel van de traumaput weer eens is opengesprongen, en ik me realiseer dat niet alleen de trauma's zelf zo schrijnen, maar ook het besef dat ze nog altijd springlevend en onhandelbaar zijn, en mijn hoofd bovendien volgestroomd is met nieuwe chaos, waarop een lange huilbui volgt, en buikpijn, dan vraag ik me af of ik met (alleen) groepstherapie wel op de goeie weg zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten