Natuurlijk wil ik ook wel iets voor de jarige schrijven. K. schuift de kaart over de ontbijttafel naar me toe. "Gefeliciteerd met je 44e verjaardag", heeft zij geschreven.
"Zo oud was mijn moeder", zeg ik terwijl ik ook een wens op de kaart zet, "toen ze plotseling mijn kamer binnenstormde en gilde dat mijn vader vreemd ging." Een rare dag was dat die ik me bijna minutieus kan herinneren. Ik zat in de brugklas en er waren wat lessen uitgevallen. Vandaar dat ik naar huis was gefietst en op mijn kamer huiswerk zat te maken. Het was stil in huis. De zon scheen naar binnen.
Volslagen onverwacht zwaaide de deur van mijn kamer open.
"Jij vindt het zeker wel prima hè", krijste mijn moeder, "dat we gaan scheiden! En dan ga jij natuurlijk bij je vader wonen hè, ik heb het natuurlijk allemaal gedaan!"
Sprakeloos staarde ik haar aan – ik had geen flauw idee waarover ze het had.
"Jij wist het natuurlijk allang!" tierde mijn moeder. "Dat hij een ander heeft! Dat mens van de fotogroep! En ze is natuurlijker veel aardiger dan ik hè!" Achteraf denk ik dat ze weer een paranoïde psychose had, maar op dat moment was ik zo geschokt dat ik niets dacht en, behalve totale verbijstering, niets voelde.
Even plotseling als mijn moeder mijn kamer was binnen gevallen, vertrok ze weer. Om mijn hart te luchten schreef ik een brief aan mijn penvriendin. Een paar dagen later kreeg ik een brief terug met een klein cadeautje erbij, en een vraag. "Hoe oud is jouw moeder?" wilde ze weten.
44. Zo oud was mijn moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten