Ik had bedacht dat hij een vriendin had, en dat hij daar al die maanden zat. McKlusky, bedoel ik. Vanaf kerst was hij weg. Van de ene op de andere dag, leek het. Er stond nog van alles op het aanrecht. Eén gordijn was open, één gordijn was dicht. Nu is hij weer thuis. Alsof hij nooit is weggeweest staat hij te scharrelen in zijn keuken. Op het balkon ligt de grote herdershond die ik wel vaker bij hem zag. "Misschien was hij wel opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis", mijmer ik. "Of heeft hij een ongeluk gehad en zat hij daarna in een revalidatiecentrum. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat hij in de gevangenis zat." "Of hij was in het buitenland", oppert K. Hoe weinig je eigenlijk weet van de mensen die je dag in dag uit om je heen ziet. Lekker makkelijk, meestal. En soms ineens best gek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten