Cavia

Foto: Nee, niet zelf gemaakt. Gevonden op het wereldwijde web

Eindexamentijd, las ik in de krant. En dus droomde ik vannacht dat ik eindexamen moest doen. Het was een verdrietige droom, geen nachtmerrie. Precies de verkeerde dingen had ik geleerd, en ter plekke kwam ik erachter dat je een woordenboek mocht gebruiken. Zoals dat dan gaat in zo’n droom had ik dat natuurlijk niet bij me.

Mijn eindexamentijd in real life was een gespannen tijd. Zodanig, dat mijn ouders mij – overigens zonder dat ooit met mij te overleggen, maar daar kijk je niet meer van op, toch? – naar een faalangsttraining stuurden. Ik had alleen geen last van faalangst. Ik had last van Grote Broer. Tot mijn schrik was hij niet op kamers gaan wonen toen hij klaar was met school en ging studeren. In plaats daarvan bleef hij thuis en werd hij agressiever dan hij ooit was geweest. Al zijn frustratie over de afwijzingen door alle conservatoria in heel Nederland reageerde hij op mij af. Geen geluid kon ik nog maken of hij bestormde mijn kamer, schold me verrot, rukte cassettebandjes uit de recorder of trok platen van de pick-up, schopte tegen de kooi van mijn cavia of ramde mijn kat de deur uit. Ik durfde nog geen bladzijde van een leerboek om te slaan omdat dat al teveel herrie zou maken en ik vroeg me af hoe ik in deze situatie ooit alle details rondom de sawa’s van Indonesië of het Amerikaanse kiesstelsel in mijn hoofd moest krijgen. Het is gelukt. Maar de cavia heeft het niet overleefd.