Schuren

McKlusky heeft zich in zijn hoofd gehaald dat hij de betonnen balustrade van zijn balkon moet opschuren. En wel nu en onmiddellijk. De boodschappen liggen nog op de passagierstoel van zijn auto en ik denk dat de motorkap nog warm is. Wat McKlusky eenmaal in zijn kop heeft zitten, heeft hij niet in zijn kont zitten. Voorzichtig klimt hij een wankele ladder op naar zijn appartement op de tweede etage. Ik kan zien dat hij het eng vindt en terecht, want de ladder wiebelt vervaarlijk. Behoedzaam zie ik hem naar de schuurmachine tasten die hij met een vooruitziende blik op het balkon heeft klaargelegd. Langzaam brengt hij het apparaat naar de te schuren plek en na een eerste aarzelende aanzet, krijgt hij de smaak te pakken. Hij vergeet de hoogte, het wiebelen van de ladder voelt alsof hij zachtjes gewiegd wordt en het geluid van de schuurmachine klinkt hem als muziek in de oren. Het is mij onduidelijk waarom je beton zou moeten opschuren, maar een echte McKlusky heeft, dat is al vaker gebleken, zo zijn ondoorgrondelijke beweegredenen. Je zou denken dat hij misschien eens iets gaat doen aan de inrichting van de woonkamer. Een lamp ophangen, bijvoorbeeld. Of de platgevouwen verhuisdozen die al een jaar voor het raam staan, opruimen. Maar McKlusky's prioriteiten liggen ergens anders. Ik word een beetje zenuwachtig van het kijken naar zijn capriolen. Ik heb dat ook bij de verrichtingen van acrobaten of als ik mensen zie bungeejumpen. Snel draai ik weg van het raam. Maar niet voordat ik heb vastgesteld dat zelfs de Lada Nivaman, normaal toch overal als de kippen bij, zich heeft teruggetrokken in zijn flat.