Polderpolitiek

Iets meer dan één kilometer is het van mijn huis naar de kapper. Twaalfhonderd meter, volgens Google Maps en dan is het waar. Langs die 1200 meter tel ik 7 posters voor de plaatselijke Leefbaarpartij. Om het beeld compleet te maken: slechts 400 meter van het traject bestaat uit rijtjeshuizen. Voor de rest staan er vrijstaande woningen (die in de verkoop ongeveer een miljoentje doen). Reken maar uit om de hoeveel meter er een poster hangt: bijna huis aan huis. Het belangrijkste partijstandpunt: het behoud van een poldertje dat niet eens op de kaart staat, zo klein is het. Een groot zompig veld met een vervallen stal, stinkende sloten eromheen en in de aangrenzende vaart woonboten waarvan het een wonder is dat ze niet zinken. Men dumpt er bijzonder graag ouwe koelkasten en wasmachines. "Het college wil deze prachtige polder opofferen aan de voetbal", zegt de L-partij. Nee, dan de partij zelf: zíj staan voor kwaliteit van leven, en met beide benen op de grond, ronken ze op hun website. Ondertussen sta ik dagelijks met beide voeten in de poep van hun labradoodles, vizsla's, weimaraners en andere dure merkhonden - K. en ik lijken de enige inwoners van dit dorp te zijn die de stront van hun viervoeter opruimen. Was ik er vanochtend weer eens getuige van hoe een verkoopster op arrogante toon gewezen werd op een fout die ze echter niet gemaakt had. Is het voor de meeste dorpsgenoten te moeilijk om gedag te knikken als je elkaar op straat tegenkomt. Rijden ze me in hun milieuvervuilende fourwheeldrives van mijn fiets af. Kijkt niemand op van fascistische graffiti of stickervandalisme. Over kwaliteit van leven gesproken. Echt, ik woon graag in dit dorp. Maar daar draagt de L-partij absoluut niets aan bij.