Een keiharde actie voer ik tegen een islamofobe stickervandalist. Steeds verschijnen er anti-islamstickers op lantaarnpalen en verkeersborden. Steeds peuter ik ze er weer af. Hij is volhardend - maar hij weet nog niet half hoe volhardend ik kan zijn. Hij is bang. Ik niet. Ik ben niet bang. Alleen voor kortzichtigheid en intolerantie. In de straat is een nieuw huis gebouwd. Een allochtoon huis, noem ik het. Niet dat er buitenlanders wonen. Of misschien wel, ik heb hun paspoorten niet gezien. Het is een ander huis, anders dan de omliggende huizen. Andere materialen, andere tuin. Vrijstaand. Soms lijkt het er een beetje eenzaam bij te staan. En toen het net af was, vond ik het lelijk. Niet gebouwd zoals de meeste huizen, met bakstenen muren. Maar wit gepleisterd. Geen pannendak. Een dak van zink. Een tuin waaraan geen aandacht is besteed. Alleen maar gras. Je kijkt er zo naar binnen ook, geen gordijnen hangen er. Dan kan je zo'n nieuw duur huis laten bouwen, kan je niet eens gordijnen kopen. Dacht ik. Het detoneert hier, vond ik. Tot ik het een keer bij toeval vanaf een andere plek zag. Het dak bleek precies dezelfde hellingshoek te hebben als de huizen ernaast. En eigenlijk is het huis ook even hoog. Het vormt een verbinding tussen het bejaardenhuis aan de ene kant en de geschakelde woningen aan de andere kant. En juist dat dak van zink, daar kijk ik nu graag naar. De stickers van de islambangerd zijn van vervelend materiaal gemaakt. Soms kan ik zo'n plakker in één keer wegscheuren. Maar meestal ben ik er wel even zoet mee. Mooier blijft de lantaarnpaal of het verkeersbord niet achter. De wereld wel. Vind ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten