Nummer

Toen ik ooit voor een sollicitatiegesprek van station Hollands Spoor naar de Neherkade in Den Haag liep, werd ik aangesproken door een zwarte man. Het was zomer, het was heet en ik droeg een luchtig, doch keurig bloesje. "Mag ik jou iets vragen?" vroeg de man in het Engels. Ik knikte, ik haalde mijn schouders op, best hoor, je vraagt maar raak. Ik ging er vanuit dat hij de tijd wilde weten. Ik had net een nieuw horloge waarmee ik mezelf ondanks mijn keurige bloesje heel bijzonder achtte: eentje met een hardblauw bandje met haantjes. Ik voel me trouwens even genoodzaakt om erbij te vermelden dat dit zich afspeelt in 1992. "What's your number?" vroeg de man echter. Mijn nummer? Vier jaar eerder had ik een sofinummer gekregen, maar ik had niet de indruk dat meneer dat bedoelde. "I don't have a number", zei ik daarom maar. "You don't have a number?" reageerde de man oprecht verbaasd. "Of course you have a number." Ik verzekerde hem ervan dat dat toch echt niet het geval was en snel stapte ik door, want ik begon me wat ongemakkelijk te voelen. Pas veel later leerde ik dat ik de hoerenbuurt doorkruiste. Nog veel later bedacht ik dat de man mijn telefoonnummer wilde weten. En op dit moment vraag ik me af of de goede man misschien toch geobsedeerd was door sofinummers. Overigens was dat toen nog een papiertje dat je met grote zorg, en zonder te weten waarvoor, bewaarde bij je administratieve paperassen. Hoe dan ook. Sinds gisteren heb ik een nieuwe fiets. Met een nummer.